Er zijn van die dagen, waarop ik mij door stofwolken en rookgordijnen moet heen worstelen. Door een kleine verstoring van mijn geestelijk evenwicht ontstaan er in mijn hoofd enorme wervelwinden, die het stof en de rook doen opwaaien.
Als ik op tijd ben, kan ik het stof nog laten neerdwarrelen en de rook doen optrekken. Maar te laat is te laat...mijn dag gaat op in rook. Het lijkt dan dat de dag eindigt als een krastekening. Zo'n tekening waarop je als kind heel erg je best deed, tot je plotseling met je potlood uitschoot of vond dat er iets mislukte... Om de frustratie dan af te reageren begon je met krassen, totdat het papier zwart zag met hier en daar gat. Mislukt is mislukt, niet meer te redden en dan maar helemaal goed in de soep laten lopen. Luchtte wel even op, maar het tekenplezier was volledig verdwenen.
Nu ben ik geen kind meer en tekenen doe ik ook niet meer. Wat valt er dan nog te krassen. Niets dus. Wat doe ik nu? Eigenlijk niets... en dat is het hem juist. De volgende ochtend als de rookgordijnen en stofwolken zijn opgetrokken, zie ik de puinhopen van de dag ervoor. Al het werk wat ik wilde doen, heb ik laten liggen. Een enorme afwas, wasmanden vol was die opgevouwen moet worden, wassen die gedraaid moeten. Mijn bureau volgestapeld met mijn rondslingerende spullen die mijn vriend daar verzameld. Mijn omgeving is veranderd in de krastekening van toen.
The day after voel ik mij wel weer volledig helder en vol energie. Vol goede moed pak ik al het achterstallige werk aan met het voornemen het vanaf nu altijd bij te houden. Daar schuilt dan weer het volgende gevaar in, ik kan niet meer stoppen en ik voel een alweer een zacht briesje. Gauw gaan zitten nu en volledig in het moment blijven, wat zeggen al mijn mindfulnessboeken ook al weer. Waarnemen zonder te oordelen, met aandacht naar je ademhaling. Gelukkig ik ben er op tijd bij en geniet van mijn opgeruimde huis.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten