Hoe eerlijk kun je zijn...?

Gister naar de sauna geweest.Op zich net zo ontspannen als altijd. Het was alleen druk, druk door de vele bezoekers en druk in mijn hoofd. Dat sloeg aan het einde van de dag om in een aanval van irritatie. Ik probeer mij af te sluiten van de mensen en geluiden om mij heen. Als dat niet lukt door alleen mijn ogen te sluiten, gaat het al snel van kwaad tot erger, mijn lichte ergenissen slaan om in hevige irritatie en hoofdpijn. Ik wil geen menselijke geluiden horen, geen gezucht en gegaap, geen gesnotter en schrapende kelen, geen smakkussen en gefluister. 'Kan iedereen misschien stil zijn?!' zou ik willen uitroepen. Dat doe je nu eenmaal niet, dus we zoeken een rustige plek op om wat te eten.
Lig ik net met mijn lief op een heerlijke bank, komt er een ander stel op de bank naast ons liggen. De vrouw heeft duidelijk zin in een gesprek... We hebben haar al eens gesproken tijdens eerder saunabezoek en noemen haar mevrouw 'Caanaada'. Tijdens de eerste kennismaking vertelde ze uitgebreid hoe heerlijk ze het met haar man had gehad in 'Caanaada'. Ook vertelde ze wat ze van de sauna vond en dan met name over het eten. Voor de 'gewoon' sauna gaan ze naar  deze sauna, maar voor 'het Culinair' naar de andere sauna. 'Het Culinair' spreekt haar, gezien haar omvang, het meeste aan. Al vertellende zat haar man naast haar, die had verder weinig in te brengen. Ik begrijp later dat hij al lang blij is als hij even niet hoeft te reageren op de niet aflatende woordenstroom van zijn vrouw.

Maar goed mevrouw 'Caanaada' is weer duidelijk in voor een gesprek. En ondertitelt hardop elke handeling die zij doet of gaat doen. 'Even de benen op de bank, we komen immers voor onze ontspanning', 'We gaan wat eten bestellen' waarbij zij ons aankeek om te zien of ze al beet had. Mijn lief en ik keken elkaar aan voor een woordeloos overleg, 'niet reageren' dus.
Mevrouw 'Caanaadaa' geeft echter niet op, ze blijft doorpraten in de hoop contact te leggen. Als ons eten wordt geserveerd, beschrijft ze hardop wat ze ziet op onze borden. Ze verzucht 'wat heerlijk, dat hadden we ook kunnen nemen' en als we weer niet reageren zegt ze tegen haar man 'Nemen we dat de volgende keer'.

Voortdurend probeer ik zo minimaal mogelijk te reageren, door alleen te glimlachen en met mijn rug naar haar toe te gaan zitten.... Helaas verstaat mevrouw 'Caanaadaa' de taal van het lichaam niet.

Door deze situatie vraag ik mij af, hoe eerlijk je eigenlijk kunt zijn. Naarmate mijn irritatie niveau stijgt, komt er steeds duidelijker taal in mij naar boven borrelen. Kun je eigenlijk niet gewoon hardop zeggen wat je denkt, binnen de normen van fatsoen dan. Dus zonder te schelden of te beledigen.
Kan ik gewoon zeggen dat ik niet wil praten? Zo kort door de bocht gezegd, kan dat alleen maar leiden tot meer spanningen tussen de twee banken. Dan nog maar tijdje door ergeren....misschien volgende keer ook het glimlachen achterwege laten?
Gelukkig, een kwartier later is mevrouw 'Caanada' uitgebankt en gaat ze met haar man de sauna weer in.
Even later als ik bij het voetenbad zit, hoor ik weer haar stem vanuit het bubbelbad. Ik vang nog net de woorden op voor 'het Culinair' gaan we altijd naar..... Ik zie het nieuwe slachtoffer met een glimlach naar haar luisteren.

Morgen ga ik naar de wal

Morgen ga ik naar 'de wal'. Zo heet dat op het Wadden-platteland, als je naar de overkant gaat. Men wil hier dan graag weten wat je allemaal gaat doen, liefst per dag gespecificeerd. Ik snap dat wel, naar de wal gaan voelt als een soort mini-werk-vakantie. Met de nadruk op vakantie. Het is ook hard werken, want in een paar dagen tijd bezoek je zoveel mogelijk vrienden en familie, winkels, steden, bioscopen. Eenmaal weer terug, ben je doodmoe. Voordat alle koffers en wasgoed zijn weggewerkt en het energieniveau weer op peil, ben je zo 2 dagen verder.
Zelf noem ik het nog steeds naar 'de stad' gaan. Heerlijk vind ik het om de anonimiteit en de hectiek van de stad te ervaren. Als ik met een vriendin op station Centraal heb afgesproken, kom ik bewust wat eerder. Dan kijk ik naar alle mensen, die daar door elkaar heen lopen. Niemand steekt zijn hand op of zegt gedag. Niemand kent elkaar. Zelf houd ik ook mijn oogkleppen op, zonder dat iemand zich beledigd voelt of mij arrogant vindt.
Soms denk ik wel dat ik toch meer een stadse ben. Terwijl ik als kind altijd boerin wilde worden en later zo verlangde naar de rust en natuur van het dorpse. Gek werd ik in de stad van de drukte, 's ochtends in alle vroegte al in de file fietsen naar het werk. Goed uitkijken voor auto's, irriteren aan die te langzame fietser voor je of die bellende fietser achter je. Nu verlang daar soms naar terug. Als we naar een paar dagen weer terugkeren en ik ervaar de rust weer van het eiland, voel ik het het mij ontspant. En wat leuk!...de mensen zeggen mij gedag en ik herken ze en zwaai terug. Misschien dat ik hier uiteindelijk toch mijn draai vind of beter gezegd mijn draai in het leven. Want waar ook je heengaat, je neemt altijd jezelf mee.

Stofwolken, rookgordijnen en krastekeningen

Er zijn van die dagen, waarop ik mij door stofwolken en rookgordijnen moet heen worstelen. Door een kleine verstoring van mijn geestelijk evenwicht ontstaan er in mijn hoofd enorme wervelwinden, die het stof en de rook doen opwaaien.
Als ik op tijd ben, kan ik het stof nog laten neerdwarrelen en de rook doen optrekken. Maar te laat is te laat...mijn dag gaat op in rook. Het lijkt dan dat de dag eindigt als een krastekening. Zo'n tekening waarop je als kind heel erg je best deed, tot je plotseling met je potlood uitschoot of vond dat er iets mislukte... Om de frustratie dan af te reageren begon je met krassen, totdat het papier zwart zag met hier en daar gat. Mislukt is mislukt, niet meer te redden en dan maar helemaal goed in de soep laten lopen. Luchtte wel even op, maar het tekenplezier was volledig verdwenen.

Nu ben ik geen kind meer en tekenen doe ik ook niet meer. Wat valt er dan nog te krassen. Niets dus. Wat doe ik nu? Eigenlijk niets... en dat is het hem juist. De volgende ochtend als de rookgordijnen en stofwolken zijn opgetrokken, zie ik de puinhopen van de dag ervoor. Al het werk wat ik wilde doen, heb ik laten liggen. Een enorme afwas, wasmanden vol was die opgevouwen moet worden, wassen die gedraaid moeten. Mijn bureau volgestapeld met mijn rondslingerende spullen die mijn vriend daar verzameld. Mijn omgeving is veranderd in de krastekening van toen.
The day after voel ik mij wel weer volledig helder en vol energie. Vol goede moed pak ik al het achterstallige werk aan met het voornemen het vanaf nu altijd bij te houden. Daar schuilt dan weer het volgende gevaar in, ik kan niet meer stoppen en ik voel een alweer een zacht briesje. Gauw gaan zitten nu en volledig in het moment blijven, wat zeggen al mijn mindfulnessboeken ook al weer. Waarnemen zonder te oordelen, met aandacht naar je ademhaling. Gelukkig ik ben er op tijd bij en geniet van mijn opgeruimde huis.

Mijn leven, samengevat op de boekenplank

De inventarisatie, tijd om eens op een rij te zetten wat ik allemaal in huis voor mijn nieuwe leven.
Daarmee bedoel ik vooral boeken...
Een blik op de plank laat al een rij boeken zien, die keurig staan te wachten om gelezen en geleefd te worden. Nou ja keurig, ze staan en liggen door elkaar tussen allerlei andere boeken, prullen, papieren, kaartjes, dozen.
Nog beter kijkend zie ik dat wat op die plank staat eigenlijk een soort samenvatting is van mijn leven, van alles waar ik interesse in heb, dingen die ik nog moet doen of wil doen.

'Een bestseller schrijven voor Dummies'. Zo wil ik ooit nog een boek gaan schrijven.
'Gesprekken met mijn puber' van Annette Heffels. Mijn puber is een dochter van 15 jaar, die een ruimvoldoende heeft voor pubergedrag.
'Eerste hulp bij sudoku's', maak ik ter afleiding en tijdverdrijf. Gaat zeker ook een meditatieve werking van uit.
Er staan ook nog wat dvd's tussen. Die leen ik uit de bibliotheek, veel goedkoper dan ze kopen, kijken en daarna voor altijd in de kast zetten. En horen bij mijn voornemen om minder te zappen en meer gericht te kijken. De films zijn voornamelijk filmhuis titels, die ik vind op bol.com. Gister 'The green butchers' gekeken. Een aanrader!

Oude agenda's...horen niet echt bij het hier en nu leven, maar kijk ik graag nog eens terug. Bijvoorbeeld wat deed ik 2 jaar geleden op dezelfde datum als nu, soort tic denk ik, want wat moet ik met die wetenschap.
Mapje blauw met witte stippen. Nu nog leeg, maar hierin komen alle recepten die ik ooit nog ga maken...echt waar.
Bibliotheek boeken die nog gelezen gaan worden, rapport van mijn zoon...moest dat niet alweer ingeleverd zijn?

In de doosjes zitten mijn projectjes, zoals ik die noem. Dat zijn de antroposofische zonnekind popjes en kabouters die ik maak met materialen van o.a. 'Pop en Plank' en nielsholgersson.nl.

De Engel is mijn laatst verkregen kitsch ding. Ik heb een voorliefde kitsch prullen en speelgoed. Mijn verzameling staat nu verspreid door het hele huis, maar ooit komen ze allemaal samen in een mooie vitrinekast. De kast die op mijn verlanglijstje staat heet Ellen is van Het Kabinet in Utrecht. Net nog even gekeken. Wat is die toch mooi...

Dan de boeken over hoe je het leven kunt leeft. Dit zijn yogaboeken, mindfulnessboeken, meditatie, boeken met teksten van Thich Nhath Hanh en boeken over Boeddhisme.
Yoga voor rust en evenwicht in lichaam en geest. Zo staat er een complete yogacursus op dvd, 'De lachende yogi' beginnerscursus yoga van 14 lessen. Dan heb ik ook nog het boek 'Hoe yoga je leven kan veranderen' en het handige zakboekje 'Yoga, eenvoudig en snel' voor als ik al het geleerde nog even wil nakijken.
Het boek over Boeddhisme dat bij mij op nummer 1 staat is 'Boeddhisme voor moeders' van Sarah Napthali. Hier heb ik ook een samenvatting van, een bijlage van Flow nummer 4 uit 2009. Ook als je geen kinderen hebt, kun je hier veel geestesrust uit halen.
Tenslotte nog de tijdschriften Yoga, Happinez en Flow, voor de maandelijkse input van nieuwe voornemens en ideeën.
Alles is eigenlijk in huis om van start te gaan met mijn nieuwe leven. Ik ben altijd erg goed geweest in gedegen voorbereidingen, het vervolgtraject komt meestal minder makkelijk op gang.

Hoe zou ik na het lezen van de boekenplank mijn leven kunnen samenvatten?

Chaotisch geordend, zou ik mijn levenstijl willen noemen.

De eerste les: een blog aanmaken

Vandaag ben ik begonnen met mijn eigen weblog over de vraag hoe je je leven leeft.
Een blog aanmaken is een van die dingen die je in deze tijd kunt doen en leren. Ik vind het nog een grote zoektocht, waarbij het mindful bezig zijn goed van pas komt. Dat dit nog niet echt lukt blijkt wel uit de spanning die ik langzaam voel opbouwen in mijn hoofd en lijf. Ik wil teveel en ik wil het te snel....

Nu neem ik een pauze ook al ben ik nog lang niet klaar. Maar er staat nog meer op het lijstje met dingen-te-doen-vandaag. Nog zoveel te doen.. Oh ja lijstjes maken, dat moet ik ook nog afleren.
Afleren? Komt dat eigenlijk voor in het mindfulness-woordenboek? Nog zoveel te leren over het leven.